Η μετακόμιση

Και πάνω που συνήθισα το σπίτι στους Αμπελόκηπους, τους φίλους των "γονιών" μου, κάτι περιέργο άρχισε να γίνεται. Το σπίτι γέμισε κούτες, άρχισα να χάνω τα παιχνίδια μου, το σπίτι άρχισε να αδειάζει. Δεν ήξερα τι γίνεται. Άκουσα πως θα μετακομίσουμε. "Μα καλά, πως μπορεί να γίνει αυτό; Κανείς δεν με ρώτησε!" σκέφτηκα. Και που θα πάμε; Τελικά ένα βράδυ η "μαμά" μου μου είπε πως θα φύγουμε από την Αθήνα και θα πάμε να μείνουμε μόνιμα στο Αγρίνιο.
-Μα καλά, τι είναι το Αγρίνιο; Και που θα μείνουμε; θα έχει πλατεία για βόλτες ; Pet -Shop??
Τελικά μια Κυριακή ήρθε ένα φορτηγό κάτω από το σπίτι.Κάτι τύποι μπαινοβγαιναν και επαίρναν τις κούτες. Νευρίασα. Τα παιχνίδια μου!! Αφήστε κάτω τη κούτα με τα παιχνιδία μου!! Φώναζα και φώναζα .
Αφού τα πήραν όλα ήρθε η μαμά μου και με πήρε . Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ακολουθούσαμε το φορτηγό. Μεγάλο ταξίδι. Είχα βγάλει τη μύτη μου έξω από το παράθυρο και μύρισα όλη τη διαδρομή μη τυχόν και χρειαστεί να γυρίσω πίσω. Τελικά φτασαμε. Πήγαμε σε ένα σπίτι πολύ ωραίο. Μόνο που είχε ζέστη. Ήταν όμως μεγάλο και είχε και μπαλκόνια μεγάλα που έβλεπαν σε ένα δρόμο. Τελικά νομίζω πολύ καλύτερα είναι εδώ.
Έχει και θέα. Και οι βόλτες εδώ είναι καλύτερες. Δεν μένω σχεδόν ποτέ μόνη και αμά φέυγουν οι γονείς μου με πάνε στη γιαγιά. Εκεί είναι και τα ανίψια του "μπαμπά" μου.Με χαιδευουν συνέχεια. Και με ταιζουν κρυφά κάτω από το τραπέζι. Καμιά φορά άμα μένω εκεί τα βράδια κοιμάμαι στο δωμάτιο της ανιψιάς. Ανεβαίνω και πάνω στο κρεβάτι αλλά κοιμάται πολύ βαριά η Ερμινούλα (έτσι την λένε) και απλώνεται συνέχεια. Όσο για βόλτες..Πηγαίνω στο κτήμα, στο Λιοστάσι και σε άλλα μέρη που έχει χώμα για να σκάβω και δέντρα για να μυρίζω. Έκανα και πολλούς άλλους φίλους , τον Ρούμπυ, την Κάλτσα, την Τζούλι. Τελικά καλύτερα που ήρθαμε σε αυτό το μέρος..το Αγρίνιο.

Ο γιατρός

Η πρώτη μου επισκέψη στο γιατρό ήταν τραυματική. Η "μαμά" μου με πήγε σε μια κτηνίατρο. Ψηλή με μακριά σγουρά μαλλιά που πέφταν στο πρόσωπο και δεν μπορούσες να διακρίνεις τα χαρακτηριστικά της. Σχεδόν τρομακτική. Η καταστάση έγινε ακόμα πιο δύσκολη όταν φόρεσε γάντια και με αυστηρό ύφος είπε "βάλε το σκυλί εδώ πάνω"! Ένα μικρό κουτάβι ήμουν, όχι πολύ σίγουρο για το τι συμβαίνει. Άρχισε να με πιάνει ατσούμπαλα και ενώ νόμιζα οτι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα Τσουπ! εμφανίζεται μια γάτα! Δεν ήξερα τότε ότι δεν συμπαθώ τις γάτες. Πήδηξα κάτω από το τραπέζι της γιατρίνας και έτρεξα προς τη μεριά της γάτας. Ηταν της γιατρίνας το γατί η οποία φώναξε να με μαξέψουν γρήγορα. Τότε νομίζω πως για πρώτη φορά σκέφτηκα πως η μαμά μου με αγάπαει γιατί με πήρε αγκαλιά και με κράτησε μέχρι που γυρίσαμε σπίτι. Ευτυχώς δεν με ξαναπήγανε σε εκείνη τη γιατρό. Ο γιατρός που πάω τώρα είναι πολύ καλός. Με χαιδεύει πάντα, δεν με πονάει όταν κάνω εμβόλια, με κερνάει και κανά μπισκοτάκι. Δίνει και ωραίες συμβουλές στη μαμά μου. Της λέει να με ταιζει κοτόπουλο ψητό και τυρί ανάλατο και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό το φαγητό(..χμμ..ψέματα....η πίτσα είναι καλύτερη!!).
Βέβαια πρίν λίγο καιρό με τρόμαξε ο γιατρός μου όταν μου έκοψε κάτι ράματα. Βλέπετε στειρώθηκα για να μην πάθω τίποτα όταν μεγαλώσω. Κουτάβια δεν θέλω να κάνω γιατί θα έχανα ίσως λίγο από την προσοχή των "γονιών" μου και αυτό δεν θέλω να συμβεί. Με διαβεβαιώσαν όμως πως από εδώ και στο εξής μόνο για εμβόλια θα με πηγαινουν πια στο γιατρό και τίποτα άλλο. Έτσι αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις μου με τον γιατρό μου που για λίγο καιρό είχαν κλονιστεί!!

Ααα!! Ξέχασα...Αυτός ο γιατρός δεν έχει γάτα!

Οι πρώτες μέρες της ζωής μου

Τις πρώτες μέρες της ζωής μου δεν τις θυμάμαι ιδιαίτερα, μου έχουν πει πως με βρήκαν στα σκουπίδια, πράγμα που δεν πιστεύω. Αντίθετα νομίζω πώς γεννήθηκα πάνω σε ανατομικό στρώμα με βελουτέ κουβέρτες και πουπουλένια μαξιλάρια. Ποιός να ξέρει άραγε; Η αλήθεια είναι πως δεν με νοιάζει κι ιδιαίτερα. Όταν σκέφτομαι την ζωή μου μέχρι τώρα, δεν νομίζω να έχω παράπονο. Μάλλον είμαι πολύ ιδιαίτερος σκύλος ... ή άνθρωπος....δεν ξέρω. Ή απλά μπορεί να είμαι και πολύ τυχερός.
Το πρώτο μέρος που θυμάμαι είναι το σπίτι στους Αμπελόκηπους. Καμμία σχέση με αυτό που ζω σήμερα αλλά καλό ήταν. Εξάλλου ήμουν απλά ένα κουτάβι. Ένα δυάρι , αρκετά μεγάλο για να παίζω και να κοιμάμαι άνετα. Είχε κοντά και πλατεία για τις βόλτες μου και pet - shop για την τροφή μου και τις λιχουδιές μου, είχε και parking για το αυτοκινήτο που με πήγαιναν εκδρομές το σαβατοκύριακο. Έτσι θυμάμαι τις πρώτες μέρες της ζωής μου.

Καλώς ήρθατε

Γειά σας, αυτό είναι το blog μου.
Με λένε Μάρα και είμαι ένας ημίαιμος θηλυκός σκύλος, γεννημένος τον Μάρτιο του 2004. Σε αυτό το blog θα σας ενημερώνω αρκετά συχνά για τη ζωή μου και τις περιπέτειες μου. Προς το παρόν θα ακολουθήσει ένα μικρό ιστορικό των πρώτων 3,5 ετών της ζωής μου.